ค น เ ศ ร้ า

[ย ม ล]

สวัสดีค่ะ
ขอไม่ตอบคำถามนะคะ 

ทุกครั้งที่มีคนเดินมาถามว่า "สุข" กับ "ทุกข์" คืออะไร
จะมีความรู้สึกว่า เป็นคำถามที่ว่างเปล่ามาก
พอๆกับเวลามีคนถามว่า "คุณคิดว่าเราดีตรงไหน"

ซึ่งคำถามนี้ ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทมานั่งคุยด้วย
จะไม่เคยคุยต่อ หรือตอบเลย
รอให้คนอื่นตอบนะคะ 

มีความสุขกับการเขียนกลอนนะคะ 

[ตู้เย็น]

พอเห็นเรานั่งเศร้าเขาด่าโง่
บอกคนดีกว่าคนนี้มีมากโข
ก็ตัวเขาสมหวังนี่เลยคุยโว
คงคุยโชว์เพื่อตอกย้ำความช้ำเรา


 :'(

เขาหวังดีหรือหวังยีเราให้แหลก
ดูคำแรกบอกว่าเราน่าอายหมา
เขาพูดได้เพราะไม่ใช่เราีนี่นา
แล้วดูสิที่รินมาน้ำตาใคร


เธอบอกว่าที่เข้ามาเพื่อหวังปลอบ
คำที่บอกฉันบอบช้ำเธอรู้ไหม
อยากบอกเธอว่าขอ"ไปให้ไกล"
ไม่ต้องมาปลอบใจคนร้าวราน

ขอหลบมุมไปสุมเหงาให้มอดใหม้
ขอหลบไปพักใจในแบบฉัน
ขอบคุณเธอที่ทำเป็นห่วงใยกัน
ขอขอบคุณที่ช่วยไปให้ไกลตา



แค่คนเหงาบ่นไปใครจะสน
ไม่มีมั้งสักคนสนใจฉัน
แค่เพียงเธอที่ไม่มาสนใจกัน
แค่นี้ฉันก็คง เหงา-เศร้า-เหม่อ-ลอย   :'( :'(

[ย ม ล]

ฉันเห็น คนผู้หนึ่ง ... ร้องไห้
ความเปล่าดายในแววตา คือความเหงา
ยินเสียง ลมหายใจเพียงบางเบา
แทนความเศร้า – แทนความร้าวจากหัวใจ

หวั่นไหวเหลือเกินแล้วในใจนี้
ทุกราตรีจึงมีเพียงเสียงร่ำไห้
จากหัวใจซึ่งจวนเจียนจะมลาย
เพราะความพ่ายในความแพ้แก่ใจตน

ในเหตุผลดั่งเพียง ... คำพร่ำบอก
มาลวงหลอก เพียรเปรียบเทียบเหตุผล
มีรอยยิ้มในแววตาที่ทุกข์ทน
แสร้งสุขล้นว่าสุขล้ำ แทนร่ำใจ

รู้สึกแห่งเศร้าช่างมากมายในราตรี
ดั่งยอมรับโดยดุษฎีมิหวั่นไหว
แท้จริงแล้วน้ำตานองห้องหทัย
ใช่วันนี้ ฤๅ วันไหน แต่ ตราบนาน

สวัสดีคุณ ทัชมาฮาล นะคะ 
เขียนเอาไว้นานแล้ว วันนี้แวะเอากลอนมาเก็บค่ะ 

[b e r r y]

เขียนบรรเลงเพลงเพลงเศร้าผ่านเงาโศก
เขียนหากโลกในวันนี้ไร้ความหวาน
เขียนให้ความรู้สึกได้เจือจาร
จากวันวานจวบวันนี้ที่ผ่านมา

คนเศร้า ยังคงเศร้าใต้เงาโลก
เมื่อความโศกครอบคลุมใจ ไร้หรรษา
เขียนความเศร้าเล่าเพียร ผ่านเวลา
กับคำว่า “คนเศร้า” ช่างร้าวใจ

ขอลองเขียนนะคะ

[Ryuu]

อันว่าสุขสุขนั้นคือมันสุข
อันว่าทุกข์ทุกข์นั้นอย่าหันหนี
เคยประสบพบอยู่จะรู้ดี
ไม่ต้องมีนิยมให้ถามทรวง

อันมนุษย์เขาว่าต้องเคยผ่าน
ต้องพบพานกาลทั้งสองมองลุล่วง
มีเวลาให้ตนค้นจากทรวง
ความทั้งปวงลวงหรือจริงสิ่งรู้ดี

อันว่าสุขสุขนั้นคือมันสุข
อันว่าทุกข์ทุกข์นั้นอย่าหันหนี
ไร้นิยามนอกจากตามทฤษฎี
ตามดนตรีชีวิตลิขิตความ

[ย ม ล]

อันความเศร้าเศร้าไหว เพราะใจเศร้า
แค่เพียงเงา ยังร้อยเล่นเช่นคำถาม
คำคนเศร้า จึงครุ่นคิดเพราะติดความ
ในความงามเพราะเพียงเงา เหงาหทัย

สดับเสียงอ้อนโสต โอดสดับ
ดั่งยอมรับด้วยรสเศร้าเร้าวิสัย
จิตนาจมรอยมืดพืดดวงใจ
ประดับไว้ในเงาโศกว่าโลกลืม

ด่ำดื่มในความเศร้าเคล้ารสรัก
ว่าประจักษ์ในห้วงใจ ให้ด่ำดื่ม
ดี – เลวไม่สนใจให้หยิบยืม
เพียงเพื่อลืมเวลาเพียงชั่วยาม

ความงามแห่งคนเศร้ายามได้เขียน
ดั่งแวะเวียนมาลองใจในสนาม
เศร้าเพียงไหนให้หัวใจได้ติดตาม
หนึ่งความงามจากบทกลอนสะท้อน “เงาใจ”

[จีวัน]

เคยลองคิดแบบนี้ไหม ความเศร้า
มันรุมเร้าเศร้าเกาะกุมดั่งวิสัย
เคยลองปรับเปลี่ยนดั่งวันวัย
เคยบ้างไหม ให้อภัยกับตัวเอง

ข่มเหงใจตัวเองก็ดูเหนื่อย
คิดเรื่อยเปื่อยปาดน้ำตาคราข่มเหง
แม้บางคราใช่ดนตรีที่บรรเลง
ฟังเสียงเพลงที่แสนเศร้าร้าวหทัย

ใครสักคนสอนฉันในวันเศร้า
ว่าอย่าเป็นคนแสนเหงาลองปรับใหม่
ฉันไม่รู้ว่าใจฉันคิดอะไร
เธอรู้ไหมทุกวันนี้มีเพียงตรอง

[ย ม ล]

เรียงร้อยพจน์บทวอนกลอนคนเศร้า
เขียนแล้วเหงาไม่อยากเขียนให้หม่นหมอง
เพราะคนเศร้าในแววตาไม่เมียงมอง
เค้าจึงครองความเศร้า - ร้าว - หัวใจ

ไม่อยากเขียนแล้วนะ กลอนเศร้าเศร้า
มันว่างเปล่าปรับเถอะนะ ลองปรับใหม่
จะร้อยเล่น เช่นเวลาพาวันวัย
เศร้าเมื่อไหร่ จะยิ้มให้ นัยปลอบโยน

อยากตะโกนตะโกนเถอะให้ก้องฟ้า
สุดสายตาอาจจะดูว่าไกลโพ้น
อารมณ์เศร้าก็แค่ใจที่ไหวโอน
แค่อยากโยนปลอบหัวใจที่ไหวเอน

[b e r r y]

รินเรียงพจน์ประณตกลอนพรยามเศร้า
ความว่างเปล่าฝ่ารอยเหงาหากได้เห็น
ใช่ว่าใจหนึ่งดวงนี้จะชาเย็น
หรือว่าเป็นคนซึ่งไร้หัวใจ

ความเศร้านั้นสอนฉันให้เรียนรู้
ผิดคือครูหากสักวันเร่งแก้ไข
รินน้ำตาล้างระอาให้หมดไป
เพื่อวันใหม่ ให้ยิ้มได้อีกสักครา

คนเศร้า หัวใจร้าว นะเจ้าเอ๋ย
การเปรียบเปรยใช่ว่าใจกลับคืนหา
เมื่อความรัก คือความสุขดังผ่านมา
ผ่านก็แค่ช่วงเวลาที่ผ่านไป

รินเพียงพจน์ ประณตกลอนก่อนรุ่งเช้า
ควันบางเบากล่อมรอยเศร้าให้หลับ ไหล
แดดเติมอุ่นให้เป็นทุนอุ่นจากไฟ
ใช่สุมให้ ใจเจ้าร้าวเคล้าน้ำตา

[ย ม ล]

ฉันหลับตา ลืมไม่ลงยังคงคิด
ในชีวิตเธอมีฉันบ้างไหม
ซักเสี้ยวหนึ่งที่เธอเคยใส่ใจ
ความห่วงใยยามห่างไกลดั่งผ่านมา

เธอทิ้งฉันไปแสนไกลไม่บอกกล่าว
ทุกเรื่องราวการกระทำราวกับว่า
คนคนนี้ไร้ซึ่งที่ในกาลเวลา
รอยน้ำตาจึ่งเหือดหายกลายหม่นนัย

[mdwitchery]

รอนแรมมานานปีถิ่นที่ฝัน
เมื่อคืนวันก่อนเก่ากลับเลือนหาย
รอยยิ้ม คราบน้ำตาครารำบาย
มันคงคล้ายย้ำเสมือนเตือนให้จำ

จรดปากกาคราใดให้หวนนึก
ยังตรองตรึกในน้ำใจได้ชุ่มฉ่ำ
ร้อน-ฝน-หนาว ราวพร่ำด่ำรอยคำ
มาเตือนย้ำ เจ้าคนเศร้าเร้ามาเยือน