ฉันพบทางที่เลือกแล้ว
ฉันไม่ควรค่าที่ใครจะบอกรัก
ฉันต่ำศักดิ์บ้าใบ้เที่ยวไล่ขอ
เพียงเศษเงินเศษทานเจือจานพอ
เติมชีวิตสืบต่อขอทานไป
อย่าสงสารฉันเลยคำเอ่ยอ้าง
โปรดทิ้งฉันเหว่ว้างอย่างยากไร้
ฉันเหน็บหนาวร้าวร้อนอาทรไย
แค่ยิ้มใสใจสุขก็ทุกข์คลาย
พักศาลาริมทางต่างเคหาสน์
ปูเสื่อสาดต่างพรมค่ามากหลาย
ผ้าห่มหรือคือลมไล้ห่มกาย
มิมาดหมายอะไรมากจากปวงชน
ฉันพบทางที่เลือกแล้ว...
ใต้ฟ้างามเพริศแพร้วไร้เมฆฝน
อิสระอันละไมไร้ชั้นชน
คือเหตุผลชุบใจให้ปล่อยวาง
………….
ละไมฝน*ฉ่ำ
