ฉันพบทางที่เลือกแล้ว

[lamaifon]

ฉันพบทางที่เลือกแล้ว

ฉันไม่ควรค่าที่ใครจะบอกรัก
ฉันต่ำศักดิ์บ้าใบ้เที่ยวไล่ขอ
เพียงเศษเงินเศษทานเจือจานพอ
เติมชีวิตสืบต่อขอทานไป


อย่าสงสารฉันเลยคำเอ่ยอ้าง
โปรดทิ้งฉันเหว่ว้างอย่างยากไร้
ฉันเหน็บหนาวร้าวร้อนอาทรไย
แค่ยิ้มใสใจสุขก็ทุกข์คลาย


พักศาลาริมทางต่างเคหาสน์
ปูเสื่อสาดต่างพรมค่ามากหลาย
ผ้าห่มหรือคือลมไล้ห่มกาย     
มิมาดหมายอะไรมากจากปวงชน 


ฉันพบทางที่เลือกแล้ว...
ใต้ฟ้างามเพริศแพร้วไร้เมฆฝน
อิสระอันละไมไร้ชั้นชน
คือเหตุผลชุบใจให้ปล่อยวาง
………….
ละไมฝน*ฉ่ำ

[คนผิงดาว]

หากเส้นทางที่เธอเลือไม่เปลี่ยวเหงา

หากทางฝันเธอไร้เงาคนเคียงข้าง

หากวันหนึ่งทางเลือกเดินสุดอ้างว้าง

แสงดาวแห่งยามราตรีกาล..จะส่งแสงไปสู่เธอ


ฉันอีกคนเป็นดั่งเช่นคนพเนจร

ยามตะวันรอนลาลับจากขอบฟ้า

อาศัยเพียงแสงดาวแห่งศรัทธา

เป็นเพื่อนเคียงยามนิทรา..ตลอดกาล


ไม่มีทางเลือกสำหรับคนเศร้า

มีเพียงเงาตัวเองอย่างวันนี้

ใต้ตะวันและแสงดาวในยามราตรี

จึงมาเขียนบทกวี..ของคนเศร้าจัง

................................................
มาทักทาย เจ้าของกระทู้นะครับ....ว่างๆจะเข้ามาแจม

 ด้วยหัวใจคนชอบบทกวีเช่นกัน

     ด้วยมิตรภาพ

[zero-one]

ฉันพบทางที่เลือกใหม่ด้วยใจหยิ่ง
แม้ถูกทิ้งให้เดินเดี่ยวเปลี่ยวที่หมาย
ไม่ท้อแท้แม้เหนื่อยยากลำบากกาย
แม้จะเป็นคนสุดท้ายที่ปลายทาง

อุดมคติยึดมั่นในใจที่หวัง
เป็นพลังเกื้อหนุนไว้ไม่หม่นหมาง
คงจะพานาวาชีวิตไปไม่อับปาง
แม้ไม่มีใครเคียงข้างอย่างที่เป็น

จึงไม่มีวิธีการจะกล่าวบอก
ใครถูกหลอกไม่เคยมีให้เห็น
นัยสิ่งนี้และนี่เหละที่ฉันเป็น
จึงโดดเดี่ยวหลีกเร้นไม่เด่นตา

ฉันเลือกเดินตามทางใหม่ใจหยิ่งนัก
ไร้คนรู้จักทักทายกรายมาหา
แต่ฉันก็ภูมิใจที่ได้ดำเนินมา
เห็นหนทางข้างหน้าอันยาวไกล