ในคืนเหงาเปล่าเปลี่ยวเหลียวรอบข้าง
ยังอ้างว้างในรู้สึกเมื่อดึกดื่น
ทนกอดหมอนนอนช้ำสุดกล้ำกลืน
เฝ้าหยัดยืนเขียนกลอนอย่างอ่อนใจ
เขาไม่มาบ่อยครั้งเหมือนดังเก่า
ทิ้งให้เราเหงาหงอยคอยคำไข
เพลงหริ่งหรีดกรีดร้องดังก้องไพร
ไม่เท่าได้ฟังคำเขารำพัน
ในความเหงาเปล่าเปลี่ยวเหลียวรอบทิศ
ยังมืดมิดหมองหม่นบนทางฝัน
จะนั่งเทียนเขียนไปอย่างไรกัน
กับคืนวันไม่มีคนที่รอ
ขาดเขาไปใจเหมือนขาดเพื่อนเล่น
จะเหงาเช่นนี้ไปนานไหมหนอ
บอกหัวใจตนเองต้องเก่งพอ
ให้สานต่ออุดมการณ์รักงานกลอน.