บุปชาติ พันธุ์ประหลาด พิศดาร
ยิ่งพิศเพ่ง ดูรูปร่าง ยิ่งสวยสะ
ยิ่งเมียงมอง ในความงาม ทุกระยะ
ยิ่งซึมซับ จนประจักษ์ แก่ใจ


มิต้องการ แสงอาทิตย์ ที่เรืองรอง
มิต้องการ น้ำฝนอ่อน น้ำค้างใส
มิต้องการ ความร่มเย็น เช่นไม้ใด
สิยืนหยัด ดำรงไว้ ให้แก่กาล

อัศจรรย์ ยิ่งนัก หนอดอกไม้
เจ้าเสกงอก ปันสาย สรรสร้าง
ด้วยไม้กิ่ง แตกดอก พิศดาร
ปนอำนาจ แห่งแรง รักล้น

ดวงตะวัน จะลาลับ แดนไกล
ดวงจันทร์เจ้า จะจรไป ไกลห่าง
ดวงดารา จะเบนแสง ระยะทาง
แต่ดวงใจ มิราร้าง ในรัก

เป็นพลัง ที่ยิ่งใหญ่ ในแผ่นดิน
ทุกซอกไม้ แง่หิน ล้วนประจักษ์
ทะเลสาบ ใต้หินผา ลำบากนัก
เจ้าก็จัก ชูช่อรัก ด้วยดวงใจ
- - - อักขราบุราณ - - -